Το μεγαλύτερο εκλογικό ποσοστό που είχε ποτέ στην Ελλάδα η
Αριστερά είναι πιθανό να αναδείξουν οι κάλπες, απόψε. Μεγάλη όμως – αν
και «ακήρυχτη»- είναι και η μάχη ανάμεσα στο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ, για την
«πρωτοκαθεδρία» στο χώρο της Αριστεράς.
Το εκλογικό «ζενίθ» της Αριστεράς είναι μέχρι τώρα το 24,42% της ΕΔΑ , από το ...
πολύ μακρινό, πλέον, 1958. Εφάμιλλο ή και μεγαλύτερο αναμένεται το άθροισμα των εκλογικών επιδόσεων που θα καταγράψουν απόψε ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, η ΔΗΜΑΡ, αλλά και η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά.
Είναι προφανές ότι η έντονη κοινωνική δυσαρέσκεια, την οποία προκαλούν οι συνεχείς περικοπές και τα «ασφυκτικά» μέτρα λιτότητας, έχουν ενδυναμώσει την Αριστερά- τουλάχιστον στην παρούσα χρονική και πολιτική συγκυρία. Εμφανή ήταν επίσης και τα «βαριά όπλα», με τα οποία κάθε κόμμα της Αριστεράς έδωσε τη μάχη του καθ' όλη τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα και των πολλών διαφορετικών συνιστωσών «επένδυσε» πολλά στην «επίθεση ενότητας» προς το ΚΚΕ και τη ΔΗΜΑΡ, καθώς και στην πρότασή του να διαμορφωθεί ένα πρόγραμμα αριστερής κυβερνητικής συνεργασίας. Το ΚΚΕ της Αλέκας Παπαρήγα πρόβαλε με ιδιαίτερη έμφαση την αντίθεσή του στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη, ενισχυμένη από πολλά πρώην στελέχη του «εκσυγχρονιστικού – σημιτικού» ΠΑΣΟΚ, επιδίωξε να συνδυάσει την προβολή της ευρωπαϊκής της φυσιογνωμίας με τη θέση για «σταδιακή απαγκίστρωση» από το Μνημόνιο.
Η πρόταση που συζητήθηκε - και στηλιτεύτηκε
Εν ολίγοις, ο ΣΥΡΙΖΑ θέλησε κυρίως να «αγγίξει» τους ψηφοφόρους εκείνους που αξιώνουν ένα πρακτικό «δια ταύτα» από τα κόμματα της Αριστεράς, το ΚΚΕ να «ποντάρει» στον έντονο ευρωσκεπτικισμό της εποχής μας και η ΔΗΜΑΡ να προβληθεί ως το φυσιολογικό, εγγύτερο «καταφύγιο» των δυσαρεστημένων παλιών ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ.
Ποιος άφησε εντονότερο «στίγμα» στην προεκλογική περίοδο; Χωρίς αμφιβολία η «αιχμή του δόρατος» του ΣΥΡΙΖΑ, η πρόταση για αριστερή κυβέρνηση, ήταν αυτή που έγινε σημείο αναφοράς – κι όχι μόνο εντός των τειχών της Αριστεράς.
Επικρίνοντας διαρκώς το ΣΥΡΙΖΑ για αυτήν την πρόταση, καταλογίζοντάς του συνεχώς δημαγωγία, αφερεγγυότητα ή – όπως τόνισε η κυρία Παπαρήγα- μικροπολιτικά παιχνίδια «που σύντομα απογοητεύουν τον κόσμο», το ΚΚΕ και η ΔΗΜΑΡ μάλλον βοήθησαν το κόμμα του κ. Τσίπρα να σταθεί κοντά στο επίκεντρο της όλης προεκλογικής σκηνής. Εάν συνυπολογιστούν οι συχνότατες ... ανταλλαγές πυρών ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και οι επιθέσεις του Αντώνη Σαμαρά προς τον κ. Τσίπρα, ολοκληρώνεται η εικόνα ενός ΣΥΡΙΖΑ που «χρωμάτισε» εντονότατα το προεκλογικό – πολιτικό «τοπίο».
Διελκυστίνδα για την ηγεμονία
Η αναμενόμενη γενική, κατακόρυφη άνοδος της Αριστεράς δεν σημαίνει ότι εκλείπουν οι ... αγωνίες. Κάθε άλλο. Όσο κι αν πρόκειται για άτυπη, «ακήρυχτη» αναμέτρηση, ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ διεκδικούν την «πρωτοκαθεδρία» στο χώρο της Αριστεράς. Η ΔΗΜΑΡ κινείται σε επίπεδα χαμηλότερα από εκείνα που κατέγραφαν οι δημοσκοπήσεις της πρώιμης προεκλογικής περιόδου.
Για πρώτη φορά στα μεταπολιτευτικά χρονικά το ΚΚΕ κινδυνεύει σοβαρά να δει μια άλλη δύναμη της Αριστεράς – της «παραδοσιακής Αριστεράς», όπως θα έλεγαν οι του ΠΑΣΟΚ- να αποσπά μεγαλύτερο εκλογικό ποσοστό από το δικό του. Εάν συμβεί αυτό, τότε ουδείς μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο εσωκομματικών αναταράξεων στο ΚΚΕ, έστω κι αν θα είναι καλό το ποσοστό του, αυτό καθ' αυτό. Είναι τέτοια η – παγιωμένη, εδώ και πολλά χρόνια- «κουλτούρα» των αναμετρήσεων για το ποιος ηγεμονεύει στην Αριστερά, ώστε το κόμμα της κυρίας Παπαρήγα δύσκολα θα «προσπεράσει» τυχόν εκλογική υστέρηση έναντι του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς εσωτερικές τριβές και αμφισβητήσεις,
Η προϊστορία
Η πρώτη και τελευταία – έως τώρα- φορά που το ΚΚΕ κινδύνευσε να αναδειχθεί δεύτερη αριστερή δύναμη, ήταν το Σεπτέμβριο του 1996. Στις εκλογές εκείνες το ΚΚΕ είχε λάβει 5,61% - ήταν η δεύτερη χειρότερη επίδοσή του στα μεταπολιτευτικά χρονικά. Χειρότερο ήταν μόνο το 4,54% του 1993, δηλαδή των εκλογών που εξελίχθηκαν σε «Βατερλό» των αριστερών κομμάτων. Το 1996 λοιπόν ο Συνασπισμός του Νίκου Κωνσταντόπουλου σχεδόν «άγγιξε» το ποσοστό του ΚΚΕ. Έλαβε 5,12%.
Τότε, βεβαίως, οι συνθήκες ήταν διαφορετικές από πολλές πλευρές. Η εκλογική επίδοση του Συνασπισμού το '96 ήταν αφύσικα υψηλή, διότι – όσο κι αν σήμερα ηχεί αλλόκοτο- είχαν επενεργήσει μαζικά οι ... τύψεις. Οι τύψεις όσων είχαν αμφιταλαντευτεί το 1993 ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και το Συνασπισμό, ψήφισαν τελικά ΠΑΣΟΚ και άφησαν το κόμμα της της Μαρίας Δαμανάκη εκτός Βουλής (2,94%). Οι δυο επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις επιβεβαίωσαν ότι το 5,12% του '96 ήταν συγκυριακό, καθώς ο Συνασπισμός του κ. Κωνσταντόπουλου το 2000 και 2004 περιορίστηκε στο 3,2 % και 3,3% αντιστοίχως. «Άλμα» έκανε, ως ΣΥΡΙΖΑ πλέον, το 2007, υπό την ηγεσία του Αλέκου Αλαβάνου (5,04%).
Σήμερα όμως, με τον «δικομματισμό» σε αποσύνθεση και με την πολιτική «τράπουλα» να ξαναμοιράζεται, κανείς δεν μπορεί να πει τι θα είναι συγκυριακό και τι όχι. Οι σταθερές του παρελθόντος, βάσει των οποίων γίνονταν τέτοιοι υπολογισμοί και προβλέψεις, δείχνουν ... χαμένες.
Οι ... παραέξω
Η κρίση φέρνει ανατροπές, αλλά και ... ιστορικούς συμβιβασμούς. Όποιος ρίξει μια ματιά στον μικρόκοσμο της «εκτός τειχών» Αριστεράς, θα δει – ή θα πληροφορηθεί – ότι για πρώτη φορά στην ιστορία τους κατέρχονται μαζί σε εκλογές δυο πάλαι ποτέ «άσπονδοι εχθροί». Το ΚΚΕ (μ-λ) και το (μ-λ) ΚΚΕ («μαρξιστικό- λενινιστικό» σημαίνει, σε αμφότερες τις περιπτώσεις).
Αντιθέτως, δεν συνιστά καμία έκπληξη το γεγονός ότι το «Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής» του Αλέκου Αλαβάνου τάχθηκε ουσιαστικά υπέρ της εκλογικής ενίσχυσης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Στο μέλλον, μάλιστα, δεν αποκλείεται το «ΜΑΑ» του κ. Αλαβάνου να συνεργαστεί και εκλογικά με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η οποία απόψε ενδέχεται να γίνει το πρώτο αριστερό σχήμα από τα χρόνια του ...ΚΚΕ εσωτερικού που θα συνδυάζει δυο ιδιότητες: Εξωκοινοβουλευτική μεν, ορατή δε. Δηλαδή προσμετρούμενη σε ποσοστό άνω του 1%, ίσως και του 2%. Αυτή βεβαίως η ομοιότητα , η «στατιστική», μάλλον είναι και η μοναδική ανάμεσα στη σημερινή «αντικαπιταλιστική- ριζοσπαστική» ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το παλιό «ευρωκομμουνιστικό» ΚΚΕ εσωτερικού.
.iefimerida
Το εκλογικό «ζενίθ» της Αριστεράς είναι μέχρι τώρα το 24,42% της ΕΔΑ , από το ...
πολύ μακρινό, πλέον, 1958. Εφάμιλλο ή και μεγαλύτερο αναμένεται το άθροισμα των εκλογικών επιδόσεων που θα καταγράψουν απόψε ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, η ΔΗΜΑΡ, αλλά και η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά.
Είναι προφανές ότι η έντονη κοινωνική δυσαρέσκεια, την οποία προκαλούν οι συνεχείς περικοπές και τα «ασφυκτικά» μέτρα λιτότητας, έχουν ενδυναμώσει την Αριστερά- τουλάχιστον στην παρούσα χρονική και πολιτική συγκυρία. Εμφανή ήταν επίσης και τα «βαριά όπλα», με τα οποία κάθε κόμμα της Αριστεράς έδωσε τη μάχη του καθ' όλη τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα και των πολλών διαφορετικών συνιστωσών «επένδυσε» πολλά στην «επίθεση ενότητας» προς το ΚΚΕ και τη ΔΗΜΑΡ, καθώς και στην πρότασή του να διαμορφωθεί ένα πρόγραμμα αριστερής κυβερνητικής συνεργασίας. Το ΚΚΕ της Αλέκας Παπαρήγα πρόβαλε με ιδιαίτερη έμφαση την αντίθεσή του στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη, ενισχυμένη από πολλά πρώην στελέχη του «εκσυγχρονιστικού – σημιτικού» ΠΑΣΟΚ, επιδίωξε να συνδυάσει την προβολή της ευρωπαϊκής της φυσιογνωμίας με τη θέση για «σταδιακή απαγκίστρωση» από το Μνημόνιο.
Η πρόταση που συζητήθηκε - και στηλιτεύτηκε
Εν ολίγοις, ο ΣΥΡΙΖΑ θέλησε κυρίως να «αγγίξει» τους ψηφοφόρους εκείνους που αξιώνουν ένα πρακτικό «δια ταύτα» από τα κόμματα της Αριστεράς, το ΚΚΕ να «ποντάρει» στον έντονο ευρωσκεπτικισμό της εποχής μας και η ΔΗΜΑΡ να προβληθεί ως το φυσιολογικό, εγγύτερο «καταφύγιο» των δυσαρεστημένων παλιών ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ.
Ποιος άφησε εντονότερο «στίγμα» στην προεκλογική περίοδο; Χωρίς αμφιβολία η «αιχμή του δόρατος» του ΣΥΡΙΖΑ, η πρόταση για αριστερή κυβέρνηση, ήταν αυτή που έγινε σημείο αναφοράς – κι όχι μόνο εντός των τειχών της Αριστεράς.
Επικρίνοντας διαρκώς το ΣΥΡΙΖΑ για αυτήν την πρόταση, καταλογίζοντάς του συνεχώς δημαγωγία, αφερεγγυότητα ή – όπως τόνισε η κυρία Παπαρήγα- μικροπολιτικά παιχνίδια «που σύντομα απογοητεύουν τον κόσμο», το ΚΚΕ και η ΔΗΜΑΡ μάλλον βοήθησαν το κόμμα του κ. Τσίπρα να σταθεί κοντά στο επίκεντρο της όλης προεκλογικής σκηνής. Εάν συνυπολογιστούν οι συχνότατες ... ανταλλαγές πυρών ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και οι επιθέσεις του Αντώνη Σαμαρά προς τον κ. Τσίπρα, ολοκληρώνεται η εικόνα ενός ΣΥΡΙΖΑ που «χρωμάτισε» εντονότατα το προεκλογικό – πολιτικό «τοπίο».
Διελκυστίνδα για την ηγεμονία
Η αναμενόμενη γενική, κατακόρυφη άνοδος της Αριστεράς δεν σημαίνει ότι εκλείπουν οι ... αγωνίες. Κάθε άλλο. Όσο κι αν πρόκειται για άτυπη, «ακήρυχτη» αναμέτρηση, ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ διεκδικούν την «πρωτοκαθεδρία» στο χώρο της Αριστεράς. Η ΔΗΜΑΡ κινείται σε επίπεδα χαμηλότερα από εκείνα που κατέγραφαν οι δημοσκοπήσεις της πρώιμης προεκλογικής περιόδου.
Για πρώτη φορά στα μεταπολιτευτικά χρονικά το ΚΚΕ κινδυνεύει σοβαρά να δει μια άλλη δύναμη της Αριστεράς – της «παραδοσιακής Αριστεράς», όπως θα έλεγαν οι του ΠΑΣΟΚ- να αποσπά μεγαλύτερο εκλογικό ποσοστό από το δικό του. Εάν συμβεί αυτό, τότε ουδείς μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο εσωκομματικών αναταράξεων στο ΚΚΕ, έστω κι αν θα είναι καλό το ποσοστό του, αυτό καθ' αυτό. Είναι τέτοια η – παγιωμένη, εδώ και πολλά χρόνια- «κουλτούρα» των αναμετρήσεων για το ποιος ηγεμονεύει στην Αριστερά, ώστε το κόμμα της κυρίας Παπαρήγα δύσκολα θα «προσπεράσει» τυχόν εκλογική υστέρηση έναντι του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς εσωτερικές τριβές και αμφισβητήσεις,
Η προϊστορία
Η πρώτη και τελευταία – έως τώρα- φορά που το ΚΚΕ κινδύνευσε να αναδειχθεί δεύτερη αριστερή δύναμη, ήταν το Σεπτέμβριο του 1996. Στις εκλογές εκείνες το ΚΚΕ είχε λάβει 5,61% - ήταν η δεύτερη χειρότερη επίδοσή του στα μεταπολιτευτικά χρονικά. Χειρότερο ήταν μόνο το 4,54% του 1993, δηλαδή των εκλογών που εξελίχθηκαν σε «Βατερλό» των αριστερών κομμάτων. Το 1996 λοιπόν ο Συνασπισμός του Νίκου Κωνσταντόπουλου σχεδόν «άγγιξε» το ποσοστό του ΚΚΕ. Έλαβε 5,12%.
Τότε, βεβαίως, οι συνθήκες ήταν διαφορετικές από πολλές πλευρές. Η εκλογική επίδοση του Συνασπισμού το '96 ήταν αφύσικα υψηλή, διότι – όσο κι αν σήμερα ηχεί αλλόκοτο- είχαν επενεργήσει μαζικά οι ... τύψεις. Οι τύψεις όσων είχαν αμφιταλαντευτεί το 1993 ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και το Συνασπισμό, ψήφισαν τελικά ΠΑΣΟΚ και άφησαν το κόμμα της της Μαρίας Δαμανάκη εκτός Βουλής (2,94%). Οι δυο επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις επιβεβαίωσαν ότι το 5,12% του '96 ήταν συγκυριακό, καθώς ο Συνασπισμός του κ. Κωνσταντόπουλου το 2000 και 2004 περιορίστηκε στο 3,2 % και 3,3% αντιστοίχως. «Άλμα» έκανε, ως ΣΥΡΙΖΑ πλέον, το 2007, υπό την ηγεσία του Αλέκου Αλαβάνου (5,04%).
Σήμερα όμως, με τον «δικομματισμό» σε αποσύνθεση και με την πολιτική «τράπουλα» να ξαναμοιράζεται, κανείς δεν μπορεί να πει τι θα είναι συγκυριακό και τι όχι. Οι σταθερές του παρελθόντος, βάσει των οποίων γίνονταν τέτοιοι υπολογισμοί και προβλέψεις, δείχνουν ... χαμένες.
Οι ... παραέξω
Η κρίση φέρνει ανατροπές, αλλά και ... ιστορικούς συμβιβασμούς. Όποιος ρίξει μια ματιά στον μικρόκοσμο της «εκτός τειχών» Αριστεράς, θα δει – ή θα πληροφορηθεί – ότι για πρώτη φορά στην ιστορία τους κατέρχονται μαζί σε εκλογές δυο πάλαι ποτέ «άσπονδοι εχθροί». Το ΚΚΕ (μ-λ) και το (μ-λ) ΚΚΕ («μαρξιστικό- λενινιστικό» σημαίνει, σε αμφότερες τις περιπτώσεις).
Αντιθέτως, δεν συνιστά καμία έκπληξη το γεγονός ότι το «Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής» του Αλέκου Αλαβάνου τάχθηκε ουσιαστικά υπέρ της εκλογικής ενίσχυσης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Στο μέλλον, μάλιστα, δεν αποκλείεται το «ΜΑΑ» του κ. Αλαβάνου να συνεργαστεί και εκλογικά με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η οποία απόψε ενδέχεται να γίνει το πρώτο αριστερό σχήμα από τα χρόνια του ...ΚΚΕ εσωτερικού που θα συνδυάζει δυο ιδιότητες: Εξωκοινοβουλευτική μεν, ορατή δε. Δηλαδή προσμετρούμενη σε ποσοστό άνω του 1%, ίσως και του 2%. Αυτή βεβαίως η ομοιότητα , η «στατιστική», μάλλον είναι και η μοναδική ανάμεσα στη σημερινή «αντικαπιταλιστική- ριζοσπαστική» ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το παλιό «ευρωκομμουνιστικό» ΚΚΕ εσωτερικού.
.iefimerida
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου